پيامبر اسلام (ص) در روز جمعه 17 ربيع الاول، بعد از طلوع فجر، در عصر سلطنت انوشيروان، قبل از طلوع خورشيد، در مكه چشم به جهان گشود، در شب تولد و هنگام تولد ان حضرت، حوادث عجيبي در جهان رخ داد، كه در اين جا به ذكر چند حادثه اكتفا ميكنيم.

1- امام صادق (ع)فرمود: ابليس (پدر شيطان ها) در اسمان هاي هفتگانه، رفت و آمد ميكرد، هنگامي كه عيسي( ع)متولد شد، از پرواز به سه آسمان ممنوع گرديد، ولي در چهار آسمان، رفت و آمد ميكرد و هنگامي كه پيامبر اسلام (ص) متولد شد، از پرواز به سوي همه آسمان هاي هفتگانه ممنوع شد و شيطانهايي كه به سوي آسمان مي رفتند با تيرهاي شهاب آسماني رانده مي شدند. هنگامي كه افراد قبيله قريش، اوضاع آسمان را پريشان و دگرگون ديدند، گمان كردند كه قيامت بر پا شده، به هم ديگر مي گفتند: «اين پديده ها نشانه بر پا شدن قيامت است كه يهوديان و مسيحيان از آن سخن ميگويند يكي از كاهنان زبر دست آن عصر به نام عمروبن امير گفت:«به ستارگان آسمان كه نشانه هاي مسير راه زمستان و تابستان ما بودند بنگريد، اگر آنها از جاي خود پرتاب شوند، بدانيد كه نابودي همه ما و همه چيز فرا رسيده است، ولي اگر آنها در جاي خود قرار دارند و ستارگان ديگري پرتاب ميگردند، اين نشانه بروز حادثه جديدي است كه من چگونگي آن را نمي دانم.

2- در همان بامداد تولد پيامبر اسلام ص همه بتها از جا كنده شده و سرنگون شدند
3-در ان هنگام ايوان عظيم كاخ مدائن (كاخ شاه ايران) به لرزه در آمد و چهارده كنگره(دندانه سر ديوار) آن فرو ريخت.
4- آب درياچه ساوه در زمين فرو رفت و خشكيد
5- آب رود سماوه(در بين كوفه) زياد شد و به جريان افتاد.
6- آتشكده سرزمين فارس، پس از هزار سال روشنايي خاموش شد.

دوستان مدتي است كه از آموزه هاي تربيتي دعاي عرفه صحبت مي كنيم

حاصل اين خودشناسي در خداشناسي خودش را نشان مي دهد

بعد كه خدا را شناختيم و خوب حق بندگي را بجا آورديم

هر آنچه منتسب به خداست براي ما محبوب و دوست داشتني مي شود

حب به اهل بيت(ع)، حب به حضرت رسول(ص)، حب به امام حسن(ع)، حب به امام حسين(ع)

حب به امام رضا(ع) و همه ي اين حب ها خلاصه مي شود در كلام نوراني حضرت رسول اكرم كه:

بعد در آخر از خدا مي خواهيم كه:

خدايا! حب اهل بيت را همراه با عمل از ما نگير.

خدايا! دشمن اهل بيت را خوار و ذليل كن.

خدايا! در ظهور دوازدهمين نور هستي تعجيل كن.

*****توكل بر خدا

امام حسين عليه السلام در فرازي از دعاي عرفه دارند كه:

تو پناهگاه مني، به هنگامي كه راهها با همه وسعت، بر من صعب و دشوار شوند و فراخناي زمين بر من تنگ گردد. و اگر رحمت تو نبود من اكنون جزء هلاك شدگان بودم. و تو مرا از خطاهايم باز ميداري. و اگر پرده پوشي تو نبود از رسوايان بودم.

لذا توکّل بر خدا، عبارت از تکیه بر منبع فنا ناپذیر قدرت و توانایی و باعث افزایش مقاومت و پایداری آدمی در برابر مشکلات و حوادث سخت زندگی است. توکّل، آدمی را از وابستگی ها که سرچشمه ی ذلت و بردگی است نجات می دهد و به او آزادگی می بخشد و چون خداوند، وکیلی نفوذ ناپذیر و سنجیده کار است؛ پس بهترین وکیل است.( حسین، روحانی نژاد، توکل، چاپ سوم، تهران، کانون اندیشه جوان، 1382، ص108)

*****لزوم معرفت حق تعالي

 امام حسين عليه السلام در بند اول از دعاي عرفه دارند كه:

اَلْحَمْدُ لله الَّذى لَيْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ صُنْعُ صانِعٍ وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ واَتْقَنَ بِحِکْمَتِهِ الصَّنائِعَ لا تَخْفى عَلَيْهِ الطَّلايِـعُ وَلا تَضيعُ عِنْدَهُ الْوَدائِعُ جازى کُلِّ صانِعٍ وَرائِشُ کُلِّ قانعٍ وَراحِمُ کُلِّ ضارِعٍ وَمُنْزِلُ الْمَنافِعِ وَالْکِتابِ الْجامِعِ بِالنُّورِ السّاطِعِ وَ هُوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ وَلِلْکُرُباتِ دافِعٌ وَلِلدَّرَجاتِ رافِعٌ وَلِلْجَبابِرَهِ قامِعٌ فَلا اِلهَ غَيْرُهُ وَلاشَىْءَ يَعْدِلُهُ وَلَيْسَ کَمِثْلِهِ شَىْءٌ وَهُوَ السَّميعُ الْبَصيرُاللَّطيفُ الْخَبيرُ وَهُوَ عَلى کُلِّشَىْءٍ قَديرٌ…(ستايش سزاوار خداوندي است كه كس نتواند از فرمان قضايش سرپيچد و مانعي نيست كه وي را از اعطاي عطايا، باز دارد. و صنعت هيچ صنعتگري به پاي صنعت او نرسد. بخشنده بيدريغ است. اوست كه بدايع خلقت را به سرشت و صنايع گوناگون وجود را با حكمت خويش استوار ساخت… .)

لذا پيوند انسان با خدا از معرفت و شناخت آغاز مي شود. شناخت هر چه بيشتر خدا، نقش مهمّي در رسیدن قرب به او دارد. تخلّق به اخلاق الهي، كسب ايمان و تقوي، توكّل به او همه در گرو شناخت هر چه كاملتر خداست. جمله ي حضرت علي عليه السلام در اوّلين خطبه ي نهج البلاغه ( اوّل الدين معرفته) محوريت معرفت خداوند متعال را نشان مي دهد.( عليرضا، اعرافي و ديگران، اهداف تربيت از ديدگاه اسلام، چاپ اول، تهران، سمت، 1376، ص42) شناخت به خدا و ایمان به او که در روایات از آن به معرفه الله تعبیر می شود، سنگ بنای اسلام و از ارزش والایی برخوردار است. از این رو مهمترین هدف تربیت اسلامی آن است که افراد را با خدا آشنا کرده و اعتقاد آنان را به خداوند متعال پرورش دهد.( محمد داوودي، علي حسيني زاده، سيره تربيتي پيامبر و اهل بيت، چاپ دوم، قم، پژوهشگاه حوزه و اندیشه، 1391، ص105)