یک روز میدان، میدان نظامی است مثل دوران دفاع مقدس، دوران دفاع از حرم؛ اینجا میدان، میدان نظامی است؛ آن روز خیلی‌ها وظیفه را تشخیص دادند و حرکت کردند و رفتند و وظیفه‌شان را انجام دادند -البته واجب کفایی بود؛ واجب عینی نبود- که البته در همین‌جا هم هیئت‌ها سنگ تمام گذاشتند که قبلاً عرض کردیم، و بسیاری از این رزمندگان ما و شهدای ما، بچه‌های هیئت‌ها بودند که رفتند و به شهادت رسیدند. یک روز عرصه‌ علم است و جهاد، جهاد علمی است، باید علم را بالا برد؛ یک روز عرصه‌ فعالیت‌های اجتماعی است؛ یک روز عرصه‌ خدمات اجتماعی است و خدمت به مردم. آن روزی که دشمن سعی می‌کند جامعه را در فشار اقتصادی قرار بدهد، برای اینکه مردم را در مقابل اسلام، در مقابل نظام اسلامی قرار بدهد؛ آن روز اگر شما خدمت اقتصادی و اجتماعی به مردم بکنید، جهاد کرده‌اید در مقابل دشمن؛ لکن از همه‌ این‌ها مهم‌تر عرصه‌ تبیین و روشنگری است. اگر روشنگری بود، همه‌ این عرصه‌های گوناگون در وقت خود و جای خود وضع‌شان روشن خواهد شد و مردان خودشان را پیدا خواهند کرد.

بیانات حضرت آقا در دیدار مداحان اهل‌بیت علیهم السلام، 1400/11/03

کتاب “آیه عصمت، مادر خلقت” تالیف حجت الاسلام حسین اسکندری شرحی بر اوصاف و سیره‌ی عملی حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله علیها) است . نویسنده در این کتاب سعی کرده با استفاده از آیات و روایات دسته بندی و نموداری متفاوت از حیات طیبه و سیره ی ریحانه النبی تنظیم و ارائه کند تا قطره ای گویا از زندگی کوتاه اما پربار آن حضرت به تصویر کشیده شود.

من از مخاطبان خویش می پرسم که به راستی مردم ما برای آزادی قیام کردند یا برای اسلام. هنوز سیزده سال بیشتر از انقلاب اسلامی نگذشته است و امکان تحریف تاریخی آن وجود ندارد؛ آنچه که انقلاب بهمن را ایجاد کرد و به ثمر رساند، گذشته از پیشینه تاریخی آن، این آگاهی و تجربه تاریخی بود که تنها اسلام است که می تواند استقلال و آزادی ما را تأمین کند و مظهریت کامل اسلام را نیز در شخص امام خمینی  می دیدند.  مردم اسلام را می خواستند و حتی برای تفسیر معنای اسلام و چگونگی تحقق آن در یک قالب حکومتی نیز چشم به دهان حضرت امام داشتند؛ و اگر نه، کدام آزادی؟

برای یک حکومت دینی، آزادی معنایی متناسب با ماهیت خودش دارد و اصلاً خنده آور است اگر ما بخواهیم حکومت ما اسلامی باشد اما در عین حال آزادی را آن سان تفسیر کند که در جهان غرب معمول است. آن آزادی مساوی است با بندگی نفس اماره …

شادی سید اهل قلم،مفز متفکر شیعی صلوات

کتاب “حلزون های خانه به دوش” کتابی است به قلم شهید سید “مرتضی آوینی"، که در آن “جریان روشنفکری و انقلاب اسلامی” را زیر ذره بین خواهد برد. این کتاب که مجموعه ای از مقالات سید “مرتضی آوینی” پیرامون موضوع مذکور را در برگرفته، یکی از کتاب هایی است که در زمره ی پرمخاطب ترین آثار وی قرار می گیرد. مجموعه مقالاتی که برای انتشار در کتاب “حلزون های خانه به دوش” انتخاب شده، جستارهایی است که در سال های 68 تا 70 از قلم شهید آوینی به نگارش درآمده و محوریت اصلی آن ها “جریان روشنفکری و انقلاب اسلامی” می باشد.
نخستین مقاله ی این کتاب، با عنوان “کدام عرفان؟” به تفاوت های میان عرفای حقیقی و عارف نمایان کاذب می پردازد و مقاله ی بعد که “روشنفکران و معاصر بودن” نام دارد، در پاسخ به پرسش مقاله ای که از مخاطبین سوال کرده بود: تلقی شما از معاصر بودن چیست؟، به نگارش در آمده است. “آفات غرض ورزی” جوابیه ی دیگری است که به شبهات مطرح گشته در نشریه ی هنرهای زیبا پاسخ داده و مقاله ی “وقتی روشنفکران وارث انقلاب اسلامی می شوند"، به صحبت های “تقی مدرسی” پیرامون حکم اعدام “سلمان رشدی” جواب می دهد. “انقلاب اسلامی و اتوپیای غرب زدگان” مقاله ی دیگری است که آن هم در جواب به مقاله ی بحران دموکراسی از ماهنامه ی نشر دانش نوشته شده و سید “مرتضی آوینی” در مقاله ی “از مایکل جکسون تا شهرنوش پارسی پور"، نقدی بر کتاب “زنان بدون مردان” از همین نویسنده، ارائه کرده است. از دیگر مقالات این کتاب می توان به “ژورنالیسم حرفه ای"، ” کانون کدام نویسندگان؟"، ” یک هشدار"، “تجدد یا تحجر؟"، “تحلیل آسان” و مقاله ای هم نام با عنوان کتاب اشاره کرد.

بتول اسلامی فر متولد چهارم شهریور سال ۱۳۲۰ در شهر مشهد است. نام پدرش ذبیح الله و مادرش خاور خانم نام داشت. بتول اولین فرزند خانواده بود و پس از او سه برادر و چهار خواهر دیگر. از پنج سالگی به مکتب خانه می رفت و  در نه سالگی به راحتی به همه قرآن مسلط شد و نزدیک به هشتاد نفر قرآن و مفاتیح آموزش می داد.  از آنجاییکه در مدارس حجاب برداشته شده بود یکی از معلم های مدرسه امیریه در ابتدای بازار سرشور در منزل به ایشان درس داد و خیلی سریع تا ششم ابتدایی را گذراند.

در دوازده سالگی از طریق یکی از همسایگان خیاطی را آموخت و در پانزده سالگی سفارش های زیادی برای خیاطی داشت. اول فروردین ماه ۱۳۳۶ با غلامرضا مربوبی ازدواج نمود. توسط عموی ایشان که یکی از ائمه جماعت در حرم امام رضا علیه السلام بود، بالای سر حضرت صیغه عقد جاری شد. دارای سه فرزنددختر و پنج فرزند پسر  است. یکی از فرزندان به نام مجید مربوبی طی عملیات والفجر یک در منطقه فکه به شهادت رسید و پیکر مطهرش تاکنون بازنگشته است. همچنین برادر خانم اسلامی فر به نام جواد اسلامی فر در هجدهم اسفند ماه سال 1362 به درجه رفیع شهادت نائل آمد و در قطعه 27 بهشت زهرای تهران آرمید. در کنار این شهید بزرگوار سنگ یادبودی برای شهید جاویدالاثر مسعود ربوبی قرار دادند.