استاد حاج اسماعیل دولابی فرمودند:

خلاصه اخلاق در دو کلمه ی مرنج و مرنجان است.

قال الحسین علیه السلام:

آنچه را طاقت نداری با زحمت بر خود مبند.

آنچه را که بدست نمی آوری دنبال نکن.

بر آنچه قدرت نداری حساب باز نکن.

جز به اندازه ای که به دست می آوری نبخش.

جز به اندازه ای که کار انجام داده ای پاداش نخواه.

جز به آنچه از طاعت خدا رسیدی خوشحال مباش.

موسوعه کلمات امام حسین علیه السلام، ص767

شاهدی گفت به شمعی کامشب

در و دیوار ، مزین کردم

دیشب از شوق نخفتم یکدم

دوختم جامه و بر تن کردم

دو سه گوهر ز گلوبندم ریخت

بستم و باز به گردن کردم

کس ندانست چه سحر آمیزی

به پرند ، از نخ و سوزن کردم

صفحۀ کارگه ، از سوسن و گل

به خوشی چون صف گلشن کردم

تو به گرد هنر من نرسی

زانکه من بذل سرو تن کردم

شمع خندید که بس تیره شدم

تا ز تاریکیت ایمن کردم

ادامه »

ام سلمه می گوید: حسن و حسین علیهما السلام در جلوی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در خانه ی من مشغول بازی بودند؛ جبرئیل نازل شد و گفت: ای محمد! براستی امت تو این پسرت را بعد از تو می کشند و با دست به حسین اشاره کرد. پس رسول خدا گریست و حسین را به سینه چسباند……ام سلمه وقتی خبر شهادت سالار شهیدان را شنید، با حالتی پریشان فرمود: آیا براستی چنین کردند؟ خداوند قبورشان را از آتش پر سازد. سپس گریست تا این که بیهوش شد و بر زمین افتاد. دلبستگی شدید ام سلمه سبب شد که برپایی مجلس عزای امام حسین رواج یابد.

ره توشه راهیان نور، سال1386، ص384

زمانی که بشیر به فرمان امام سجاد علیه السلام وارد مدینه شد تا مردم را از ماجرای کربلا خبر دارکند، در راه ام البنین علیها السلام را دید و فرمود: ای بشیر از امام حسین علیه السلام چه خبر داری؟ بشیر گفت: ای ام البنین! خدا ترا صبر دهد عباس تو کشته شد. ام البنین گفت: از امام حسین چه خبر داری؟ و بشیر خبر قتل یکایک فرزندانش را به او داد. اما ام البنین پیاپی از امام خبر می گرفت. او می گفت: فرزندان من و آنچه در زیر آسمان است، فدای حسینم باد! این سخنان ام البنین علیها السلام نیروی ایمان و مقدار پیروی او را از امام نشان می دهد. چراکه علاقه او نسبت به حضرت تنها بخاطر مقام امامت بود.

ستاره درخشان مدینه حضرت ام البنین علیها السلام، علی ربانی خلخالی، ص134