ام سلمه می گوید: حسن و حسین علیهما السلام در جلوی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در خانه ی من مشغول بازی بودند؛ جبرئیل نازل شد و گفت: ای محمد! براستی امت تو این پسرت را بعد از تو می کشند و با دست به حسین اشاره کرد. پس رسول خدا گریست و حسین را به سینه چسباند……ام سلمه وقتی خبر شهادت سالار شهیدان را شنید، با حالتی پریشان فرمود: آیا براستی چنین کردند؟ خداوند قبورشان را از آتش پر سازد. سپس گریست تا این که بیهوش شد و بر زمین افتاد. دلبستگی شدید ام سلمه سبب شد که برپایی مجلس عزای امام حسین رواج یابد.

ره توشه راهیان نور، سال1386، ص384