نویسنده را بایدی چهار چیز دل و دست و افکار و وجدان تمیز

و گر اینکه ناپاک شد این چهار ز نا پاکی صاحبش شک مدار

چه خوش گفت سعدی خدای سخن بتحریف آن گفته بشنو ز من

فتد تیغ اگر دست زنگی مست از آن به قلم در کف خود پرست

قلم چون گرفتی دو روئی مکن غرض ورزی و کینه جوئی مکن

بکف خاک ,چشم فتوت مپاش گرفتی قلم بی مروت مباش

سخن بی شمار است و مطلب هزار مگو حرف بی مغز نا استوار

ره راستی و درستی گزین جز از راستی و درستی مبین

قلم گیر و همچون قلم راست باش نه هر چش خیال کجت خواست باش

کجی گر ,زشمشیر جوئی بجاست قلم راست باید , چو کج شد خطاست

قلم کز پی زحمت مردم است قلم نیست نیش دم کژدم است

مشو خار راه خیال کسی که اندیشه زاندیشه باید بسی

رخ زشت چون خبث طینت مپوش بگمنامی و باز گوشی مکوش

میرزا ابوالقاسم عارف قزوینی