ام وهب

او همسر عبدالله بن عمیر کلبی بود و در کوفه می زیست. زمانی که شوهرش تصمیم گرفت برای یاری سیدالشهداء علیه السلام شبانه از کوفه به کربلا رود، اصرار کرد تا او را نیز همراه خویش ببرد و آنان شبانه به یاران امام پیوستند. روز عاشورا هنگامی که شوهرش به میدان رفت، او نیز چوبی به دست گرفت و عازم میدان شد، اما سیدالشهداء علیه السلام جلوی او را گرفته و فرمودند: بر زنان جهاد واجب نیست.

پس از آنکه شوهرش به شهادت رسید خود را به معرکه رساند و به پاک کردن خون از چهره ی او پرداخت. شمر، غلام خود را به سوی ام وهب فرستاد و او نیز با گرزی که بر سر آن بانوی رشید کوبید او را به شهادت رساند.

کتاب جلوه های عاشورا2، ص77