فاطمه شاخسار درخت طوباست که در بهشت بی مانند است؛

درختی که اصل آن، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و فاطمه ا ست.

علی، موجب رشد و بالندگی آن، حسن و حسین، ثمره ی آن و شیعیان، برگ های آن درخت اند.

( کتاب پرتویی از مکتب زهرا سلام الله علیها از غلامحسین عباسی فردویی، ص10)

*****آيه ايثار

سوره حشر آیه 9. . .« و یوثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصه» (. . . و آنان ایثار میکنند و ترجیح میدهند دیگران را بر خودشان، گرچه خود آنها محتاج باشند).

مردی آمد نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و از گرسنگی شکایت کرد، رسول خدا فرستادند نزد زنهایشان، آنها گفتند چیزی نداریم جز آب رسول خدا فرمود: کیست این مرد را امشب طعام بدهد؟

امیرالمومنین (علیه السلام) عرضه داشت، من یا رسول الله و سپس آمد نزد فاطمه (علیهاسلام) و فرمود: ای دختر رسول خدا من امشب مهمان دارم در خانه غذا چه داریم؟

فاطمه (علیهاالسلام) فرمود: فقط غذائی برای این دختر بچه داریم ولی همان را برای مهمان شما ایثار میکنیم.

امیرالمومنین فرمود: ای دختر محمد، دختر را بخوابان و چراغ را خاموش کن تا غذا نخوردن ما و کمی طعام معلوم نشود آنها شروع کردند به خوردن غذا و امیرالمومنین دست به سوی غذا می برد ولی چیزی نمیخورد بطوری که مهمان خجالت نکشد وقتی مهمان دست از غذا کشید ، چراغ را آوردند مشاهده نمودند ظرف غذا پر است از غذا !!

آن شب صبح شد؛ امیرالمومنین به مسجد رفته و با رسول خدا نماز را خواندند .

رسول خدا نگاهی به امیرالمومنین کرده شدیدا گریستند و فرمودند: ای علی، خداوند از عمل دیشب شما در عجب و خوشحالی است بخوان این آیه را« و یوثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصه »
منابع: بحار الانوار، ج 41، ص 28.

*****آيه مودت

در سوره شوری آیه‌ی 23 چنین آمده است: « قل لا أسألکم علیه أجرا الا الموده فی القربی » (ای رسول بگو که من برای رسالتم اجری از شما نمی‌خواهم جز اینکه به اهل بیت نزدیک من محبت کنید)
ابن عباس می گوید: « وقتی این آیه نازل شد، به رسول خدا عرض کردم این کسانی که مودت و محبت آنها واجب شده کیستند؟ »
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: « علی و فاطمه و حسن و حسین » و این جمله را سه بار تکرار فرمود.

در تاریخ چنین آمده است که پس از واقعه عاشورا وقتی امام سجاد علیه السلام و سایر اسیران را کنار مسجد دمشق نگه داشته بودند، پیرمردی جلو آمد و گفت:« خدا را شکر که شما را کشت و مردم را از دست شما راحت کرد.»
امام سجاد فرمود: «ای پیرمرد قرآن خوانده‌ای؟»
گفت:« بله »
فرمود این آیه را خوانده‌ای: « قل لا أسألکم علیه أجرا الا الموده فی القربی »؟
گفت: « خوانده‌ام.»
فرمود:« ای پیرمرد اهل بیت رسول خدا ما هستیم. به خدا قسم، بدون شک، ما اهل بیت او هستیم. به حق جدمان رسول الله، اهل بیت او ما هستیم.»
پیرمرد به گریه افتاد و توبه کرد. ماجرا به گوش یزید رسید و پیرمرد را کشت.

در روایت معتبری رسول خدا نتایج محبت و مودت به آل محمد را بیان می‌کند:
« هر کس با محبت آل محمد بمیرد، شهید از دنیا رفته است. آگاه باشید هر کس با محبت آل محمد بمیرد، در حالی از دنیا می‌رود که همه گناهانش بخشوده شده. در حالی از دنیا می‌رود که گویی توبه کرده و با ایمان کامل دنیا را ترک می‌کند. هر کس با محبت آل محمد بمیرد، فرشته قبض روح، او را به بهشت بشارت می‌دهد و سپس نکیر و منکر نیز او را به بهشت بشارت می‌دهند. هر کس با محبت آل محمد بمیرد، او را چنان به بهشت می‌برند که عروس را به خانه‌ی شوهر می‌برند. از قبر او دو در به بهشت باز می شود. خداوند قبر او را زیارتگاه ملائکه رحمت قرار می‌دهد؛
و آگاه باشید هر کس با دشمنی آل محمد بمیرد، روز قیامت روی پیشانی‌اش نوشته شده: « مأیوس از رحمت خدا.» هر کسی با دشمنی آل محمد بمیرد، کافر از دنیا رفته و هرگز بوی بهشت را نخواهد شنید.»

منابع:
بحارالانوار، ج 23، ص 241، ح 12.
بحارالانوار، ج 45، ص 129.
بحارالانوار، ج 23، ص 233.

***** آيه تطهير

در سوره احزاب آیه 33 چنین آمده است: «انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا»
(خداوند اراده فرموده است که هرگونه رجس و پلیدی را از شما اهل بیت برطرف کند و شما را پاک و مطهر گرداند.)
حضرت امام محمد باقر علیه السلام فرموده این آیه در مورد رسول خدا و علی بن ابیطالب و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام نازل شده است و شأن نزول آن این است که رسول خدا در خانه ام سلمه بر سر آنها عبایی انداخت و عرض کرد:« خدایا اینها اهل بیت من‌اند. خدایا رجس و پلیدی را از آنها برطرف کن.»
سپس این آیه نازل شد.
ام سلمه عرض کرد:« آیا من هم با آنها هستم؟»
پیامبر فرمود:« تو زن خوبی هستی، و از زنان صالح من. ولی از اهل بیت نیستی.»

منابع: بحار الانوار، ج 35، ص 206، ح 1.

*****آیه مباهله

در سوره آل عمران آیه 61 چنین آمده است:« فمن حاجک فیه من بعد ماجائک من العلم فقل تعالوا ندع ابنائنا و ابنائکم و نسائنا و نسائکم و انفسنا و انفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنه الله علی الکاذبین » (پس ای رسول ما، بعد از آنکه تو به علم راه یافتی، هر کس با تو به محاجه برخاست، بگو فرزندان ما و شما و خود ما و شما با هم به مباهله برخیزیم و بر دروغگو لعنت کنیم.)
حضرت امام صادق علیه السلام می‌فرماید:«در روز مباهله پیامبر اکرم حضرت امام حسین علیه السلام را بغل گرفت و دست امام حسن را گرفت، پشت سرش حضرت فاطمه و پشت او هم امیرالمؤمنین علی علیه السلام به سوی مسیحیان نجران رفتند.»
اسقف نجران گفت:«ای گروه نصاری، من افرادی را می بینم که اگر از خدا بخواهند کوهی را از جا بکند، خدا آن را می‌کند. با اینها مباهله نکنید که هلاک خواهید شد و تا روز قیامت یک نصرانی روی زمین باقی نخواهد ماند.» تفسیر المیزان/3/250.

تو ستون استحکام عرشی بانو! این‌گونه بر زمین نیفت!
برخیز؛ وگرنه آسمان بر زمین سقوط خواهد کرد. برخیز و چنین رنجور به دیوار تکیه نده که تمام عالم به تو اتکا دارد.
برخیز! همه زخم‌هایت را پنهان کن تا دشمن، آرزوی پیروزی را برای خویش به گور ببرد.
هنوز باید باشى. هنوز اسلام نیازمند خطبه‌های توست. هنوز امیرالمؤمنین علی(ع) انقلاب و غیرت فاطمى تو را پشتوانه خویش می‌خواهد. برخیز و با همین نیمه‌جان مجروح، با همین پیکر زخم‌خورده در کوچه‌های شهر جاری شو.
درِ تمام خانه‌های خواب برده را با دست‌های عصمت خویش بکوب تا بیدارشان کنى؛ تا تنها ماندن حجت خداوند را بدانند و به پا خیزند، تا پای‌مال شدن وصیت و میراث رسول را سکوت نکنند.
پس از تو غمگین نباید بود.
اکنون که تو رفته‌اى، تمام دردهایت به پایان رسیده‌اند. اینک در جوار پیامبر خاتم نشسته‌ای و بی‌شک، غصه‌هایت را سر بر دامان او از یاد می‌برى. امّا اندوه من از بی‌تو ماندن است…، از تنها شدنِ حقیقت بر روی این خاک پرفریب…، از درد دل‌های تلنباری که پس از تو تنها قلب پرسکوت چاه، یارای شنیدنش را خواهد داشت.
تو را پنهان از چشم‌های بخیل روزگار به خاک سپردم تا حسرت دیدار مزارت تا قیامت، دل‌های گنه‌کارشان را به آتش بکشد. تو را که ناموس حق بوده‌اى، دور از دست‌ها و چشم‌های نامحرم زمین دفن کردم. بگذار همه تا ابد بدانند دختر معصوم رسول خدا (ص) چنان از امت خویش در ستم بود که نخواست هیچ‌کس نشان مزارش را بداند. بگذار این بی‌نشانى، به نشانه اعتراضی ابدی در دل تاریخ جاودانه شود.
اینک من برای روزهای بعد از این غمگینم؛ روزهایی که باید بی‌تو نفس کشید و سکوت کرد و خون دل خورد. من برای این دنیای ستم‌کار و در غفلت غمگینم که از این پس قرار است نشانه‌های خداوند را بر روی زمین، یک به یک بیازارند و بر گمراهی خویش بیفزایند. از این پس اندوه من ابدی‌است؛ تا آن زمان که به تو بپیوندم.
شانه‌ای که پس از تابوت تو خسته و غمگین به خانه بازمی‌گردد، هیچ آرزویی جز ندیدن دنیا ندارد. دیگر دنیا با تمام فراخی‌اش برای من تنگ است؛ وقتی تو را در هیچ جای زمین نمی‌توان سراغ گرفت.
دیگر هیچ‌کس انگار در دنیا نیست؛ وقتی بین ازدحام مردم، بانوی بهشتی من حضور ندارد.
آه بانو! این کلبه محقر با تو فردوس برین بود برای من…، برای من و فرزندانی که دیگر طاقت نگاه‌های سوگوارشان را ندارم.
وقتی که تو بودى، سفره خالی و بی‌رونقمان گوارا بود؛ آنچنان که گویا مائده‌های آسمانی برایمان پهن بود و گرسنگی را کنار این سفره بی‌نان، با شمیم بهشتی تو از یاد می‌بردیم.
بانو! هنوز زمین نیازمندت بود. هنوز گرسنگان مشتاقند که در خانه تو را بکوبند و تو افطار فقیرانه خود و خانواده‌ات را انفاق کنی و با لب‌های روزه‌دار، از خداوند بشنوی که: «وَیُطْعِمُونَ الطّعَامَ عَلَى حُبّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً». برگرفته از http://bazmeashk.blogfa.com

 سَأَلْتُ عَنْ اَبى عَبْدِاللّه ِ عليه السلام عَنْ فاطِمَةَ لِمَ سُمِّيَتِ الزَّهْراءُ؟ فَقالَ: لاَِنَّها كانَتْ اِذا قامَتْ فى مِحْرابِها زَهَرَ نُورُها لاَِهْلِ السَّماءِ كَما تَزْهَرُ ـ تَزْهُو ـ نُورُالْكَواكِبِ لاَِهْلِ الاَْرْضِ.علل الشرائع، ج 1: 21
راوى مى گويد: ازحضرت صادق عليه السلام علت نامگذارى حضرت فاطمه عليهاالسلام را به ـ زهرا ـ پرسيدم. فرمود:چون وقتى كه در محراب عبادتش به نماز مى ايستاد، فروغ نورش براى ساكنان آسمان مى درخشيد، همان گونه كه نور ستارگان آسمان براى زمينيان مى درخشد.

فاطمه زیباترین واژه هاست،
فاطمه ناموس شاه لافتی است،
فاطمی بودن تشیع بودن است،
فاطمه راه علی پیمودن است،
فاطمه آلاله آلاله هاست،
فاطمه سوز و گداز ناله هاست،
فاطمه گنجینه ای از خاتم است،
فاطمه چشم و چراغ عالم است،
فاطمه روح علی جان علیست،
فاطمه هم عهد و پیمان علیست،
فاطمه تفسیر یاسین است و بس،
باغ هستی را گل آذین است و بس،
فاطمه سبزینه سبزینه هاست،
فاطمه آوای وای سینه هاست،
نی توان گفتن زنی مانند اوست،
قلب احمد از ازل پیوند اوست،
فاطمه از هر پلیدی عاری است،
فاطمه فرهنگی از بیداری است،
فاطمه یعنی زمین یعنی زمان،
فاطمه یعنی حدیث قدسیان،
فاطمه یعنی ثریا تا سمک،
فاطمه یعنی مدینه تا فدک،
فاطمه دریای عصمت را در است،
فاطمه جامی است کزکوثرپراست،
فاطمه راز هزاران رازهاست،

ادامه »

مادری خورد زمین و همه جا ریخت بهم
همۀ زندگی شیر خدا ریخت بهم

داغی و تیزی مسمار اذیّت می کرد
تا که برخاست ز جا عرش خدا ریخت بهم

بشکند پای کسی که لگدش سنگین بود
تا که زد سلسلۀ آل عبا ریخت بهم

شاعر قاسم نعمتي