بسم الله الرحمن الرحیم

ملت عزیز و سربلند ایران! امروز عزم و بصیرت شما حادثه‌ی بزرگ و خیره کننده‌ئی آفرید.

عظمت راه‌پیمائی امروز شما که به نظرِ محاسبه‌گرانِ دقیق، از سالهای پیش پرجمعیت‌تر و پرشورتر بود، پاسخ قاطع و دندان‌شکنی به بیگانگان و دشمنان و سست‌عهدان داد.

دشمن با تکیه بر تصوّر ناقص و باطل خود از ایران و ایرانی، همه‌ی توان و تلاش تبلیغی خود را بر این متمرکز کرده بود که 22 بهمن امسال را بی‌رونق و احیاناً به ضد خود تبدیل کند.

شما عملاً زنده و پویا بودن انقلاب را به رخ آنان کشیدید و پایبندی به آرمانهای امام راحل را با شعارهای خود و با حضور گرم خود، با صدای بلند فریاد کردید. نهیب ملت ایران دشمن را به عقب میراند و عزم راسخ او معادلات غلط آنان را به هم میریزد. مسئولان کشور قدر این پدیده‌ی بی‌نظیر را بدانند و با استقامت کامل و روحیّه‌ی انقلابی و عمل جهادی به ملت عزیز خدمت و از آرمانهای انقلاب دفاع کنند.

آینده متعلق به ملت بیدار و بصیر ماست، ما مسئولان باید بکوشیم از ملت عقب نمانیم. ولا تهنوا و لاتحزنوا و انتم الأعلون ان کنتم مؤمنین

والسلام علیکم و رحمت الله
بیست و دوم بهمن 1396
سید علی خامنه‌ای

 امام خمینی (ره) در پیامی به ملت ایران در نخستین سالگرد پیروزى انقلاب اسلامی فرمودند:
 .. در چنین روز فرخنده‏اى (22 بهمن) حق بر باطل و جنود رحمانى بر اولیاى شیطان و حزب اللَّه بر طاغوت و طاغوتیان غلبه نمود و حكومت عدل اسلامى مستقر گردید و دست انتقام حق از آستین ملت رزمنده ایران بیرون آمد و نصرت اعجازآمیز اسلام بر كفر تحقق یافت.در چنین روز مسعودى، همبستگى قشرهاى ملت دلیر روزافزون و ارتش و سایر قواى انتظامى وفادارى خود را به اسلام و ایران نشان دادند و میهن خود را از شرّ طاغوتهاى زمان كه در رأس آنان دولت آمریكاست رهایى بخشیدند. (صحیفه امام، ج ‏12، ص146)

بیست و دوم بهمن، در حکم عید غدیر است؛ زیرا در آن روز بود که نعمت ولایت، اتمام نعمت و تکمیل نعمت الهی، برای ملت ایران صورت عملی و تحقق خارجی گرفت.68/11/4
هر گاه و هر جا که از پیروزی 22 بهمن یادی و نامی آورده می شود، چهره ی شهید و نقش خونین شهادت، در برابر چشم ها پدیدار می گردد. 68/11/19
دهه ی فجر، در حقیقت مقطع رهایی ملت ایران و آن بخشی از تاریخ ماست که گذشته را از آینده جدا کرده است. 69/10/11
دهه ی فجر، آن آیینه یی است که خورشید اسلام در آن درخشید و به ما منعکس شد. اگر این آیینه نبود، باز هم مثل همان دوره های تاریک و قرون خالیه، بایستی ما مینشستیم و اسمی از اسلام میآوردیم. 69/10/11
برگزاری دهه ی فجر، باید مثل برگزاری جشن نیمه ی شعبان باشد. 69/10/11
خاطره ی امام، بیش از همیشه، در دهه ی فجر و بیست ودوی بهمن است. حتّی بیشتر از مراسم سالگرد رحلت امام، این بزرگداشت نشان دهنده ی شخصیت آن بزرگوار است. 69/10/11 
دهه فجر در حقیقت ولادت امامت در این کشور است؛ به همان معنایی که خود امام و اسلام برای ما ترسیم کرده اند. 69/10/11
22 بهمن در حیات تاریخی و ملی کشور و هدایت سرنوشت ملت ایران به سوی حق و صلاح نقش بزرگی داشته است. 78/11/6
در طلیعه ی روزهای درخشان فجر از همه چیز شایسته تر تکریم شهیدان و خضوع در برابر روح فداکار آنهاست . 79/11/12
دشمنان سعی میکنند انقلاب را از یاد مردم ببرند؛ اما دهه فجر، انقلاب را به یاد مردم میآورد. سعی میکنند امام را از یاد مردم ببرند؛ اما دهه فجر، تجسّم اراده و عظمت امام بزرگوار ماست.80/11/3

صفحات: 1 · 2

از نگاه شهید مطهری، یکی از آفت‎های نهضت، نفوذ اندیشه های بیگانه است. «اندیشه های بیگانه از دو طریق نفوذ می کند.

یکی از طریق دشمنان؛ به این بیان که هنگامی که یک نهضت اجتماعی اوج می گیرد و جاذبه پیدا می کند و مکتب‎های دیگر را تحت الشعاع قرار می دهد، پیروان مکتب‎های دیگر برای رخنه کردن در آن مکتب و پوسانیدن آن از درون، اندیشه های بیگانه را که با روح آن مکتب مغایر است، وارد آن مکتب می کنند و آن مکتب را به این ترتیب از اثر و خاصیت می اندازند و یا کم اثر می کنند. نمونه اش را در قرون اولیه اسلام دیده ایم. پس از گستردگی و جهانگیری اسلام، مخالفان اسلام، مبارزه با اسلام را از طریق تحریف آغاز کردند. اندیشه های خود را با مارک تقلّبی اسلام صادر نمودند. اسرائیلیات، مجوسیات و مانویات با مارک اسلام وارد حدیث و تفسیر و افکار و اندیشه های مسلمانان گردید و بر سر اسلام آمد آنچه آمد. خوشبختانه علمای اسلام متوجه این نکته شدند و تا حد زیادی موفق به آفت زدایی گشتند که هنوز هم ادامه دارد.

دیگر از طریق دوستان و پیروان. گاهی پیروان خود مکتب به علت ناآشنایی درست با مکتب، مجذوب یک سلسله نظریات و اندیشه های بیگانه می گردند و آگاهانه یا ناآگاهانه آن نظریات را رنگ مکتب می دهند و عرضه می نمایند. نمونه این جهت نیز در جریانات قرون اولیه اسلامیه دیده می شود که مثلاً مجذوب شدگان به فلسفه یونانی و آداب و رسوم ایرانی و تصوف هندی، نظریات و اندیشه هایی را به عنوان خدمت ـ نه به قصد خیانت ـ وارد اندیشه های اسلامی کردند. خوشبختانه این جهت نیز از چشم تیزبین علمای اسلامی دور نماند و یک جریان «نقد اندیشه» در این موضوعات نیز می بینیم که سیر تحولات آن نظریات در جهت حذف نظریات بیگانه هدایت شده است.

امروز که نهضت اسلامی ایران اوج گرفته و مکتب‎ها و «ایسم»ها را تحت الشعاع قرار داده است، هر دو جریان را مشاهده می کنیم. هم گروهی را می بینیم که واقعاً وابسته به مکتب‎های دیگر، بالخصوص مکتب‎های ماتریالیستی هستند و چون می دانند با شعارها و مارک‎های ماتریالیستی کمتر می توان جوان ایرانی را شکار کرد، اندیشه های بیگانه را با مارک اسلامی عرضه می دارند. بدیهی است اسلامی که با محتوای ماتریالیستی در مغز یک جوان فرورود و تنها پوسته اسلامی داشته باشد، به سرعت دور انداخته می شود؛ و هم می بینیمـ و این خطرناک‎تر استـ که افرادی مسلمان، اما ناآشنا به معارف اسلامی و شیفته مکتب‎های بیگانه، به نام اسلام اخلاق می نویسند و تبلیغ می کنند، اما اخلاق بیگانه؛ فلسفه تاریخ می نویسند همان طور؛ فلسفه دین و نبوت می نویسند همان طور؛ اقتصاد می نویسند همان طور؛ سیاست می نویسند همان طور؛ جهان بینی می نویسند همان طور؛ تفسیر قرآن می نویسند همان طور و. ..». (مطهری، 1374: ج 24: 87)

ﺍﯼ ﻋﺰﯾﺰﺩﻝ!ﺍﯼ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ!ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ؟ﺑﺎ ﻭﺳﻌﺖ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯﻡ؟ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﻧﺠﻮﯼ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ؟

ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﻠﯿﺰﻫﺎﯼ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﻮ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ.ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺟﺰ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻮ ﻭ ﺟﺰ ﮐﻼ‌ﻡ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭼﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺳﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻼ‌ﯾﻖ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﯾﺎﺭﯾﺖ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ.
ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺰﺍﺳﺖ ،ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ. ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻮﺩ؟ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺰﻧﻢ؟
ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﺎﯼ ﻫﺎﯼ ﺑﮕﺮﯾﻢ؟
ﺁﯾﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﻫﯿﭻ ﺷﻤﻌﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؟ﺁﯾﺎ ﻣﻮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻫﻮﺕ ﻏﺮﯾﺐ ،ﻃﻨﯿﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ؟ﮐﺠﺎﺳﺖ ﮐﺸﺘﺰﺍﺭ ﺣﺴﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻢ ،ﺁﺑﯿﺎﺭﯾﺶ ﮐﻨﻢ؟ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺩﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ،ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯼ ،ﮐﺠﺎﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺷﻮﺭﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺿﺠﻪ ﻭ ﻣﻮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﻟﯽ ﺍﺵ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ؟
ﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺣﻤﺪ!ﺁﯾﺎ ﺑﺎﻻ‌ﺧﺮﻩ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺗﻮ ﻣﯿﺴﺮ ﺍﺳﺖ؟ﺁﯾﺎ ﻣﻼ‌ﻗﺎﺕ ﺗﻮ ﺷﺪﻧﯿﺴﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺖ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ؟
ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻣﺎ ،ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﺳﺪ؟ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻋﻤﺮ،ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ؟
ﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ،ﺭﻭﺯﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﺤﻈﻪ ،ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﺘﺒﺮﮎ ﻣﯿﺸﻮﺩ؟
ﺁﯾﺎ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ﺁﯾﺎ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ؟ﺁﯾﺎ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ؟
ﭘﺲ ﮐﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺳﯿﺪ؟ﭘﺲ ﮐﯽ ﺍﺯ ﺯﻻ‌ﻝ ﺧﻮﺷﮕﻮﺍﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻮﺷﯿﺪ؟ﭼﻪ ﻃﻮﻻ‌ﻧﯽ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻋﻄﺶ!ﭼﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺳﻮﺯ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﺸﻨﮕﯽ!
ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻧﺎﺷﺘﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ؟ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻡ ،ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﺏ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ؟ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﻇﻬﻮﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﺩ؟
ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺮﭼﻢ ﭘﯿﺮﻭﺯﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻨﺸﺎﻧﯽ؟
ﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﯿﻨﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﮐﻨﯽ ،ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﮊﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﯽ،ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﯿﺎﻩ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﻨﺸﺎﻧﯽ ﻭ ﺭﯾﺸﻪ ﯼ ﺣﻖ ﺳﺘﯿﺰﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﺘﮑﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﮑﺸﺎﻥ ﻭ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﯽ. ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ:ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻨﻮ
ﺧﺪﺍﯾﺎ!ﺯﺧﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﻟﺘﯿﺎﻡ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺯﺍﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ،ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
ﺧﺪﺍﯾﺎ!ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻥ ﯾﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺗﻮ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺗﯽ.
ﭘﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﺒﺘﻼ‌ ﯼ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺕ ﺑﺮﺱ ﺍﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩﺭﺱ!

میلانی فرانکلین (مشهور به مرضیه هاشمی) گوینده و مستندساز آمریکایی شبکه انگلیسی زبان پرس تی وی است. او در ایالت لویزیانای آمریکا در یک خانواده کاتولیک متولد شد و در رشته رادیو وتلویزیون در دانشگاه ایالت کلورادو تحصیل کرد. در همان سال های تحصیل انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و قلب او را تکان داد پس از آشنایی با انقلاب اسلامی و بحث و گفت وگو با دانشجویان مسلمان ایرانی مقیم آمریکا، مسلمان شد. فرانکلین بعدها با یک دانشجوی مسلمان ایرانی به نام احساس هاشمی ازدواج و چندین بار در همان ایام به کشور ایران سفر کرد.او اکنون گوینده خبر شبکه پرس تی وی است.وقتی از میلانی فرانکلین خواستم ازاحساسش نسبت به امیرالمومنین  بگوید و اینکه  وقتی اولین بار سراغ نهج البلاغه رفته و صفحاتش را ورق زده چه حسی سراغش آمده را برایم توضیح دهد،هیجان زده شد و با همان فارسی دست و پا شکسته که کلمات انگلیسی زیادی هم در آن به کار می رفت، گفت: امام علی (ع) برای من مثل رویا می ماند انگار مردی است که از دل افسانه های دور آمده باشد اما آنقدر کلامش توام با حقیقت و زیبایی است که وقتی نهج البلاغه اش را می خوانم فکر می کنم مردی از فراسوی تاریخ با من حرف می زند.من وقتی مسلمان شدم از زندگی امیرالمومنین(ع) زیاد می شنیدم، از نگاه یک انسان، ایشان را خیلی دوست داشتم اما وقتی که زندگی ایشان را خواندم، احساس می کردم اندیشه حضرت امام خمینی(ره) به امیرالمومنین(ع) نزدیک است. وقتی می خواندم که امام علی(ع) مظلوم بود، صبور بود می دیدم که امام خمینی(ره)هم این طور است، سختی هایی کشیده و صبر کرده تا انقلاب ایران پیروز شود. شجاعت های حضرت علی(ع) هم خیلی در خاطرم مانده ولی صبوری های ایشان برایم معنای دیگری داشت. این صبر در ذهنم از هر چیز دیگری پررنگ تر بود. این که مردی به بزرگی او برای جامعه اسلامی صبر کند، چون اسلام برایشان مهم تر بود. برای من به عنوان یک تازه مسلمان جذاب و مهم بود. در واقع من بزرگی ایشان را آن جا حس کردم. صبر و بصیرت امیرالمومنین(ع) قلبم را تکان می داد و من ساعت ها می نشستم و به ایشان و به راهی که رفته بودند، فکر می کردم.
اما درباره نهج البلاغه خوب است بگویم، وقتی تازه مسلمان شده بودم بچه های دور و برم می گفتند اول درباره اسلام به طور عمیق مطالعه کن، بعد سراغ نهج البلاغه برو. می گفتند در نهج البلاغه تعابیری وجود دارد که اگر اطلاعات عمیق نداشته باشی مفهومش را درست درک نمی کنی. مثل حرف هایی که درباره زنان گفته می شود. به همین دلیل زمان برد تا من سراغ نهج البلاغه بروم آن هم ترجمه نهج البلاغه. اما وقتی جملات نهج البلاغه را خواندم وای که چقدر تازه بود!
مطالبش تازه بود ،وقتی متن های این کتاب را می خواندم می گفتم این جمله ها را چه زمانی امیرالمومنین(ع) گفته اند. فکر می کردم همین حالا این جملات بیان شده است. نهج البلاغه برای زمان های جاودانه و ابدی نوشته شده، انگار زمان بر این کتاب نمی گذرد. این سوال برای من همیشه هست که چرا نهج البلاغه این قدر تازه و خواندنی است و چرا هر وقت آن را می خوانیم برایمان آنلاین و به روز است. شاید برخی از جمله های نهج البلاغه را من ۱۰۰بار خوانده باشم ولی هر بار دریافت تازه ای از آن داشته ام در حالی که در مسیحیت داستان هایی وجود دارد که زمان بر آن ها گذشته و قدیمی شده است. فرق اسلام و مسیحیت در همین تازگی است.http://www.shamstoos.ir

ما برای آنكه ایران گوهری تابان شود خون دلها خورده ایم
ما برای پرسیدن نام گلی ناشناس                 چه سفرها كرده ایم، چه سفرها كرده ایم

 ما برای بوسیدن خاك سر قله ها                  چه خطرها كرده ایم، چه خطرها كرده ایم

 ما برای آنكه ایران        گوهری تابان شود         خون دلها خورده ایم

                                                                خون دلها خورده ایم

 ما برای آنكه ایران         خانه خوبان شود          رنج دوران برده ایم

                                                                رنج دوران برده ایم

 ما برای بوئیدن بوی گل نسترن                       چه سفرها كرده ایم، چه سفرها كرده ایم

 ما برای نوشیدن شورابه های كویر                  چه خطرها كرده ایم، چه خطرها كرده ایم

 ما برای خواندن این قصه عشق به خاك            خون دلها خورده ایم

                                                                 خون دلها خورده ایم

 ما برای جاودانه ماندن این عشق پاك               رنج دوران برده ایم

                                                                رنج دوران برده ایم

شعر (زنده یاد نادر ابراهیمی) خواننده (زنده یاد محمد نوری)