ما همه سرباز خدا هستیم‏‏ ‏

‏‏محکم باشید آقا! جوانهای ما محکم بایستند! ‏‏[‏‏یکی از حضار: ما همه سرباز توایم‏‎ ‎‏خمینی، گوش به فرمان توایم خمینی‏‎ ‎‏]‏‏ما همه سرباز خدا هستیم ان شاءالله . نه تو سرباز‏‎ ‎‏منی، نه من سرباز تو. همۀ ما با هم قیام کردیم که اسلام را در اینجا زنده کنیم و ان شاءالله ،‏‎ ‎‏به سایر جاها هم صادر کنیم. ما همه برادر با هم هستیم، دوست با هم هستیم و امیدوارم‏‎ ‎‏که همۀ ما دوش به دوش هم، هر کس هر مقداری که می تواند، من که یک پیرمرد ضعیف‏‎ ‎‏هستم، صحبت بکنم برای شما. آقای فلسفی که پیرمرد قوی ان شاءالله ، هستند، ایشان‏‎ ‎‏هم برای شما صحبت بکنند. آقایان اهل منبر هم برای مردم صحبت بکنند. این یک‏‎ ‎‏خدمتی است که از ماها برمی آید. ما ان شاءالله ، انجام بدهیم و امیدوارم که برای خدا‏‎ ‎‏باشد.‏‎

كتاب امام به روایت امام: بازشناسی شخصیت امام از زبان خویش/ به کوشش غلامعلی رجائی/ ج 13، ص 335

دوستان هر وقت کلام گهربار امام خمینی مرور می شود تازه و نو است ببینید ایشان در مورد استقلال چه می گویند:
(( هیچ ملتی نمی‏تواند استقلال پیدا کند الا اینکه خودش، خودش را بفهمد و تا زمانی که ملتها خودشان را گم کرده‏اند و دیگران را به جای خودشان نشانده ‏اند، نمی ‏توانند استقلال پیدا کنند. کمال تأسف است که کشور ما حقوق اسلامی و قضای اسلامی و فرهنگ اسلامی دارد و این فرهنگ و حقوق را نادیده گرفته و به دنبال غرب است. چنان غرب در نظر یک قشری از این ملت جلوه کرده است که گمان می‏ کنیم غیر از غرب، دیگر هیچ چیز نیست. این وابستگی فکری، عقلی و مغزی غربی منشأ اکثر بدبختی‏های ملتها و ملت ما نیز هست.))
                                                                      شادی روح امام صلوات
                                                از کتاب خود باوری و خودکفایی از دیدگاه امام خمینی(ره)، ص89

آیت‌الله مهدوی‌کنی رئیس مجلس خبرگان رهبری، در خاطرات خود به ماجرای معمم شدن خود اشاره می‌کند و می‌گوید:

«…اولین روزی که من معمم شدم، ۱۴ یا ۱۵ سال سن داشتم. روز عید غدیر بود و به دست آیت الله برهان، رحمت الله علیه معمم شدم. ایشان خیلی اصرار داشتند که ما در روز غدیر معمم شویم و بنده آن روز لباس نداشتم و ایشان که قدشان چندان بلند نبود، گفتند من لباس خودم را به شما عاریه می دهم- البته نمی بخشم!- یک قبا و عبا به من دادند و گفتند عمامه را برو خودت بخر.

من نزد پدرم رحمت الله علیه رفتم، ایشان معمم نبود ولی به روحانیت علاقه داشت و منزل ما همیشه مرکز تجمع و رفت و آمد علما در کن بود. پدرم، خیلی علاقه داشت که من روحانی شوم و من را به همین منظور به قم برد.

به من گفت حالا که می خواهی معمم شوی، اگر در کوچه و خیابان مردم از تو مسأله بپرسند، سواد نداری که جواب آنها را بدهی. گفتم من نمی دانم، استادم آیت الله برهان گفته اند که من باید معمم شوم. من مرید آیت الله برهان بودم و هر چه ایشان می گفت، عمل می کردم.

آن زمان افراد معمم بسیار کم بودند. شهریور ماه سال ۲۰ ۱۳بود و مدرسه های علوم دینی تعطیل شده بودند و علما و طلبه کم بودند. در تهران مدرسه مروی دست وزارت فرهنگ وقت بود و دانشگاهیان در آنجا درس می خواندند. مدارس را در اختیار دولت قرار داده و همه موقوفات را گرفته بودند.

پس از معمم شدن، برای سفارش لباس رفتیم سراغ مرحوم استاد شیخ رجبعلی خیاط و اولین لباس من را ایشان دوخت. ایشان به من گفت آقا می خواهی چه کار بشوی؟ گفتم می خواهم طلبه شوم. گفت می خواهی آدم بشوی یا طلبه؟ گفتم من آدم شدن را نمی فهمم یعنی چی؟ می خواهم طلبه شوم. گفت: اگر آدم بشوی بهتر است تا طلبه.

آدم هم می تواند طلبه باشد و هم آدم. گفتم چگونه می شود آدم شد؟ گفت: هر کاری که می کنی برای خدا بکن. اگر چلوکباب هم می خوری برای خداوند بخور.گفتم چلوکباب را که نمی شود برای خدا خورد! گفت: چرا می شود، اگر برای شکم بارگی غذا خوردی، این هوا هوس است اما اگر برای این هدف غذا بخوری که قدرتی بگیری تا خدمت و عبادت کنی، این می شود برای خدا. به من گفت تا آخر عمرت یادت باشد که هر کاری می کنی برای خدا بکن. شاید نفس آن مرد که خیاطی اهل دل بود و برخی از علما به ایشان ارادت داشتند، در دل ما اثر کرده باشد و برخی کارهای ما برای خدا باشد. به نقل از سایت پرسمان

وی از مبارزان انقلاب اسلامی و از یاران نزدیک امام خمینی(ره) بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی ریاست دادگاه انقلاب، دیوان عالی کشور، نماینده مردم تهران در سه دوره مجلس خبرگان رهبری، عضویت در مجمع تشخیص مصلحت نظام و دبیری و عضویت در فقهای شورای نگهبان را بر عهده داشته است.
در سال 1388 به پاس سال‌ها تلاش و مجاهدت ایشان در عرصه‌های مختلف قضا، نشان درجه یک عدالت نیز به وی اهدا شد.
آیت الله‌ محمد محمدی‌ دعوی‌سرایی‌ مشهور به‌ گیلانی‌ در سال‌ 1307 در روستای‌ دعوی‌ سرا از توابع‌ شهرستان‌ رودسر استان‌ گیلان‌ در میان‌ خانواده‌ای‌ متدین‌ و دوستدار خاندان‌ پاک‌ پیامبر(ص) به‌ دنیا آمد. پدر او محمدجعفر از راه‌ کشاورزی‌ روزگار می‌گذرانید.‌
آیت الله‌ محمدی‌ گیلانی‌ در شش‌ سالگی‌ به‌ مکتب‌ خانه‌ رفت‌ و قرآن‌ مجید و کتابهای‌ معمول‌ در ادبیات‌ فارسی‌ را فرا گرفت‌. سپس‌ با تأسیس‌ نخستین‌ دبستان‌ دولتی‌ در نزدیکی‌ روستای‌ دعوی سرا در سال‌ 1315 به‌ دبستان‌ رفت‌ و در کلاس‌ سوم‌ دبستان‌ پذیرفته‌ شد.
با به‌ پایان‌ بردن‌ دورة‌ دبستان‌ و شروع‌ جنگ‌ جهانی‌ دوم‌ در سال‌ 1320 مجبور به‌ ترک‌ مدرسه‌ شد. وی به‌ خدمت‌ پدر رفت‌ و چند سال‌ به‌ کشاورزی‌ مشغول‌ شد. در سال‌ 1323 همزمان‌ با تأسیس‌ حوزه‌ علمیه‌ رودسر توسط‌ مرحوم‌ حجت‌ الاسلام‌ والمسلمین‌ آقای‌ حاج‌ سید محمد هادی‌ روحانی(ره)‌ وارد‌ حوزه‌ علمیه‌ رودسر شد و جامع‌ المقدمات‌ را فرا گرفت‌. بعد از 2 سال و در سال‌ 1325 به‌ حوزه‌ علمیه‌ قم‌ مشرف‌ شد و به‌ تکمیل‌ دروس‌ ادبیات‌ و فراگیری‌ دروس‌ دوره‌ سطح‌ پرداخت‌.
با پایان‌ یافتن‌ دوره‌ سطح‌، به‌ درس‌ خارج‌ آیت‌الله‌ العظمی‌ بروجردی‌(قدس سره) راه‌ یافت‌ و در مدت‌ دوازده‌ سال‌  در محضر ایشان‌ تلمّذ نمود و به‌ موازات‌ آن‌ در درس‌ اصول‌ فقه‌ حضرت امام‌ خمینی‌(قدس سره) نیز حضور پیدا کرد و از آن‌ بهره‌های‌ بسیار برد. در طول‌ این‌ مدت‌ در دروس‌ اسفار، شرح منظومه و شفای‌ مرحوم علامه‌ سید محمدحسین‌ طباطبایی‌ (قدس سره) نیز شرکت‌ نمود که خیلی زود در زمره شاگردان خاص و مبرّز مرحوم علامه قرار گرفتند‌.
آیت‌الله‌ محمدی‌ گیلانی‌ در سالهای‌ عمر خود با برکت خود تا به‌ امروز خدمات‌ فرهنگی‌ بسیاری‌ را به‌ انجام‌ رسانده‌ است‌. او بسیاری‌ از کتب‌ دورة‌ سطح‌ در فقه‌، اصول، حکمت‌ و تفسیر را بارها تدریس‌ کرده‌ است‌ و از این‌ رهگذر شاگردان‌ بسیاری‌ تربیت‌ و به‌ عالم‌ اسلام‌ تقدیم‌ نموده است.
حضرت آیت‌الله‌ محمدی‌ گیلانی‌ از فعالان‌ سیاسی‌ در پیش‌ از پیروزی انقلاب اسلامی‌ و پس‌ از آن‌ بوده‌ است‌. او با حضور در جلسات‌ جامعه‌ مدرسین حوزه علمیه قم‌ و امضای‌ اعلامیه‌ها و نامه‌های‌ آن‌ و نیز سخنرانیها و افشاگریها سهم‌ بسزایی‌ در پیروزی‌ انقلاب‌ اسلامی داشته‌ است‌. پس‌ از پیروزی انقلاب اسلامی‌ نیز به‌ دستور حضرت امام خمینی(قدس سره) راه اندازی‌ دادگاه‌ انقلاب‌ را بر عهده‌ گرفت‌ و پس‌ از تشکیل‌ شورای‌ عالی‌ قضایی‌ به‌ عضویت‌ این‌ شورا‌ در آمد.
پس از ارتحال بنیانگذار جمهوری اسلامی حضرت امام خمینی(ره) و انتخاب حضرت آیت الله العظمی خامنه ای مد ظله العالی از سوی مجلس خبرگان رهبری به عنوان رهبر انقلاب اسلامی، همچون یاری وفادار به همراهی مقام معظم رهبری شتافتند. وی از نخستین کسانی بودند که به دیدار رهبر معظم انقلاب اسلامی مشرف شدند و حمایت و اطاعت خود را اعلام داشته که همچنان نیز این حمایت و اطاعت ادامه دارد. آیت الله محمدی گیلانی در سال 1368 طی حکمی از سوی مقام معظم رهبری به عنوان نماینده رهبری در دانشگاهها منصوب شد که این انتصاب نشان از اعتماد و نزدیکی ایشان به رهبری معظم انقلاب داشت. برگرفته از سایت صراط نیوز

امام خمینی (ره) از بزرگانی است که ثبات ایشان در معنویت زبان زد خاص و عام است. یکی از همراهان امام در نجف اشرف، نقل کرده است: ایشان در ماه مبارک رمضان هر روز ده جزء در ماه مبارک می خواندند، یعنی هر سه روز یک دوره قرآن می خواندند. برادران خوشحال بودند که دو دوره قرآن را خوانده اند، ولی بعداً می فهمیدند که امام ده یا یازده بار قرآن را ختم کرده است.یکی از فرزندان امام (ره) می گوید: شبی در ماه رمضان، من در پشت بام خوابیده بودم. خانۀ ایشان یک خانه کوچک 45 متری بود. بلند شدم دیدم که صدا می آید و بعد متوجه شدم که آقاست که در تاریکی در حال نماز خواندن است. دست هایش را طرف آسمان دراز کرده و گریه می کند.برنامۀ عبادی ایشان این بود که در ماه رمضان ، شب تا صبح نماز و دعا می خواندند و بعد از نماز صبح و مقداری استراحت، صبح زود برای کارهایشان آماده بودند. ماه رمضان برای ایشان، ارزش خاصی داشت، بدین جهت در این ماه ملاقات های خود را تعطیل می کرد تا بهرۀ بیشتری از برکات آن ببرد. ایشان می فرمود: “خود ماه رمضان کاری است” لذا کارهای دیگر را کم می کرد  و بیشتر به تلاوت دعا و قرآن می پرداخت. در این ماه شعر نمی خواند و نمی سرود و به شعر گوش هم نمی داد و دگرگونی خاصی متناسب به این ماه، در زندگی خود ایجاد می کرد. به گونه ای که سراسر این ماه را به تلاوت قرآن مجید، دعا و به جا آوردن مستحبات مربوط به ماه رمضان سپری می کرد. غذا بسیار کم می خورد. حتی در روزهای بلند و طولانی، روزه می گرفت، اما وقت افطار و سحر، آن قدر کم می خورد که خادمش فکر می کرد آقا چیزی از غذا نخورده است.borya.ir

گرچه قریب به هشتاد سال از وفات این عارف وارسته می گذرد، ولی نسل جدید ارتباط معنوی خوبی با ایشان برقرار کرده است.

شاهد این ادعا می تواند ازدحام جمعیتی باشد که در هر ساعتی از شبانه روز گوشه‌ی صحن عتیق (انقلاب)، در حرم مطهر رضوی (علیه آلاف التحیة و الثناء) در کنار مرقد آن عالم جلیل القدر قابل مشاهده است.

بسیاری از افراد با اعتقاد راسخ به زیارت آن جناب مشرف می شوند و حاجات مادی خود را دریافت می کنند.

برخی نیز برای رفع گرفتاری های دنیوی یا بر آمدن حوائج خود، از دستور العمل های عرفانی او استفاده می نمایند.

فرزند ایشان «حاج شیخ علی مقدادی (ره)» در کتاب «نشان از بی نشان ها» نقل می کند:

سالها پیش پدرم فرموده بودند:

« باری مصمم شدم که به نجف اشرف رحل اقامت افکنم، لیکن در آن هنگام که در یکی از اطاقهای صحن عتیق رضوی در مشهد، به ریاضتی سرگرم بودم، در حال ذکر و مراقبه، دیدم که درهای صحن مطهر عتیق بسته شد و ندا بر آمد که حضرت رضا سلام الله علیه اراده فرموده اند که از زوار خویش سان ببینند.

پس از آن، در محلی جنب ایوان عباسی، در همین نقطه که اکنون مدفن پدرم می باشد، کرسی نهادند و حضرت بر آن استقرار یافتند و به فرمان آن حضرت درب شرقی و غربی صحن عتیق گشوده شد، تا زوّار از در شرقی وارد و از در غربی خارج گردند. در آن زمان دیدم که پهنه صحن مالا مال از گروهی شد که برخی به صورت حیوانات مختلف بودند و از پیشاپیش حضرتش می گذشتند و امام علیه السلام دست ولایت و نوازش بر سر همه آن زوار حتی آنها که به صور غیر انسانی بودند، می کشیدند و اظهار مرحمت می فرمودند.

پس از آن سیر و شهود معنوی و مشاهده آن رأفت عام از امام علیه السلام، بر آن شدم که در مشهد سکونت گزینم و چشم امید به الطاف و عنایات آن حضرت بدوزم. »

پدرم، پس از ذکر این واقعه، محل استقرار کرسی امام علیه السلام را برای مدفن خود، پیش بینی و وصیت فرمودند و بالاخره به خواست خدا، قبل از اذان صبح دوشنبه، در همان نقطه مبارک مدفون شدند.